Internal tide generation from isolated seamounts and continental shelves

We model linear, inviscid non-hydrostatic internal tides generated by the interaction of a barotropic tide with variable topography in two dimensions. We first derive an asymptotic solution for the nonuniform barotropic flow over the topography that serves as forcing for the baroclinic equations. The resulting internal-tide generation problem is reformulated as a Coupled-Mode System (CMS) by means of a series decomposition of the baroclinic stream function in terms of vertical basis functions. We solve this CMS numerically and also provide a method for estimating the sea-surface signature of internal tides. We consider several seamounts and shelf profiles and perform calculations for a wide range of (topographic) heights and slopes. For subcritical topographies, the energy flux as a function of height exhibits local maxima, separated by cases of weakly- or even non-radiating topographies. For supercritical topographies, the energy flux generally increases with height and criticality. Our calculations agree with the Weak Topography Approximation only for very small heights. Perhaps more surprisingly, they agree with the Knife Edge model only for moderately supercritical topographies. We also compare the effect of the adjusted barotropic tide on the energy flux and the local properties of the baroclinic field with other semi-analytical methods based on a uniform barotropic tide. We observe significant differences in the flow field near the topographies only

Μη-γραμμικά κύματα ελεύθερης επιφάνειας σε μεταβλητή βαθυμετρία: θεωρητική και αριθμητική μελέτη με τη βοήθεια μεταβολικών μεθόδων

The understanding of the motion of water waves is of fundamental importance for manyapplications related to disciplines such Naval and Marine Hydrodynamics, Coastaland Environmental Engineering, and Oceanography. Even under the simplifyingassumptions that fluid is ideal and the flow irrotational, the complete mathematicalformulation of the free-boundary problem of water waves is very complicated and itstheoretical and numerical study comprises a contemporary direction of research.In the first part of this thesis, a new system of two Hamiltonian equations is derived,governing the evolution of free-surface waves. This system is coupled with a time independent Coupled Mode System (CMS), called the substrate problem, that accountsfor the internal fluid kinematics. The derivation is based on the use of Luke’svariational principle in conjunction with an appropriate series representation of thevelocity potential. The critical feature of this approach, initiated in (Athanassoulis &Belibassakis 1999, 2000), is the use of an enhanced vertical modal expansion thatserves as an exact representation of the velocity potential in terms of horizontal modalamplitudes. Herein, we study further and justify this expansion. In particular, it isproved that under appropriate smoothness assumptions, the modal amplitudes exhibitrapid decay, ensuring that the infinite series can be termwise differentiated in the nonuniformfluid domain, including its physical boundaries. This justifies the variationalprocedure and proves that the resulting system, called Hamiltonian/Coupled-ModeSystem (HCMS), is an exact reformulation of the complete hydrodynamic problem,and therefore it is valid for fully nonlinear waves and significantly varying seabeds.In fact, it is a modal version of Zakharov/Craig-Sulem Hamiltonian formulation(Zakharov 1968, Craig & Sulem 1993) with a new, versatile and efficient representationof the Dirichlet to Neumann operator (DtN) operator, needed for the closure of thenon-local evolution equations. No smallness assumptions are made, that is, thepresent approach is a non-pertubative one. In HCMS, the DtN operator is definedin terms of one of the unknown modal amplitudes, namely, the free-surface modalamplitude. Its computation avoids the numerical solution of the Laplace equation inthe whole fluid domain, required in direct numerical methods, and the evaluationof higher-order horizontal derivatives, required in Boussinesq or other higher-orderpertubative methods. Instead, a system of horizontal second order partial differentialequations needs to be solved.In the second part of the thesis, our theoretical results are exploited for the numericalsolution of various nonlinear water wave problems. The backbone of our numericalmethod is the computation of the DtN operator through its modal characterizationwhich is achieved by a fourth-order finite-difference method. The accuracy andconvergence of the new characterization of the DtN operator is assessed in test casesof highly non-uniform domains and our theoretical findings concerning the rate ofdecay of the modal amplitudes are numerically verified. This preparatory investigationdemonstrates that a small number of modes suffices for the accurate computation ofthe DtN operator even in extremely deformed domains. Subsequently, a number ofphysically interesting water-wave problems, over flat as well as varying bathymetry,are considered. The first application concerns the computation of steady travellingperiodic waves above a flat bottom for a wide range of nonlinearity and shallownessconditions up to the breaking limit. Next, we turn to the time integration of thenew evolution equations by employing a fourth-order Runge-Kutta for the simulationof wave interactions with variable bathymetry and vertical walls. Computationsare validated against predictions from laboratory experiments and other numericalmethods in connection with several nonlinear phenomena. In particular we studythe interaction of solitary waves with a vertical wall (reflection) and a plane beach(shoaling) and the transformation of regular incident waves past submerged obstacles(harmonic generation) or undulating bathymetry (Bragg scattering). Numericalresults on the interaction of a solitary wave with an undulating bottom patch are alsoprovided. The present method provides stable and accurate long time simulationsof nonlinear waves in various depths, from deep to shallow waters, avoiding thecomputational burden of direct numerical methods as well as the use of filteringtechniques, frequently required in pertubative approaches.Η κατανόηση της κίνησης των υδάτινων κυμάτων είναι ουσιαστικής σημασίας για πολλές εφαρμογές που σχετίζονται ε τομείς όπως η Ναυτική και Θαλάσσια Υδροδυναμική, η Παράκτια και Περιβαλλοντική Μηχανική, και η n ωκεανογραφία. Ακόμη και υπό τις απλοποιητικές υποθέσεις του ιδανικού ρευστού και της αστρόβιλης ροής, η πλήρης μαθηματική διατύπωση του κυματικού προβλήματος με την ελεύθερη επιφάνεια είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη και η θεωρητική και αριθμητική της μελέτη αποτελεί μία σύγχρονη κατεύθυνση έρευνας.Στο πρώτο μέρος της παρούσας διατριβής, εξάγεται ένα νέο σύστημα δύο μη-τοπικών εξελικτικών εξισώσεων Hamilton, οι οποίες περιγράφουν την δυναμική των μη-γραμμικών κυμάτων ελεύθερης επιφάνειας. Αυτό το σύστημα είναι συζευγμένο ε ένα χρονοανεξάρτητο κινηματικό υποπρόβλημα που αναπαριστά την κινηματική του υποκείμενου ρευστού. Η διαδικασία βασίζεται στη χρήση της μεταβολικής αρχής του (Luke 1967) σε συνδυασμό με μία κατάλληλη αναπαράσταση του δυναμικού της ταχύτητας σε μορφή συγκλίνουσας σειράς. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της μεθοδολογίας, η οποία εισήχθη με τις εργασίες (Athanassoulis & Belibassakis 1999, 2000) είναι η χρήση ενός βελτιωμένου αναπτύγματος κατακόρυφων ιδιοσυναρτήσεων, το οποίο οδηγεί σε μια ακριβή αναπαράσταση του δυναμικού της ταχύτητας συναρτήσει των συντελεστών (πλατών) των ιδιομορφών που συνθέτουν το ανάπτυγμα. Σε αυτή την εργασία, το ανωτέρω ανάπτυγμα μελετάται λεπτομερώς για την περίπτωση των πλήρως μη-γραμμικών υδατίνων κυμάτων. Συγκεκριμένα, αποδεικνύεται ότι, υπό κατάλληλες υποθέσεις λειότητας, τα πλάτη των ιδιομορφών μειώνονται ταχέως, εξασφαλίζοντας έτσι ότι το ανάπτυγμα μπορεί να παραγωγίζεται κατά όρους στο χωρίο του ρευστού, μέχρι και τα ανομοιόορφα φυσικά του σύνορα (ελεύθερη επιφάνεια και πυθμένας). Το γεγονός αυτό, νομιμοποιεί τους χειρισμούς στην μεταβολική διαδικασία που ακολουθείται, και αποδεικνύει ότι το προκύπτον σύστημα (Hamiltonian/Coupled-Mode System (HCMS)), είναι μία ακριβής αναδιατύπωση του πλήρους υδροδυναμικού προβλήματος. Στην ουσία είναι μία εναλλακτική εκδοχή της Zakharov/Craig-Sulem διατύπωσης κατα Hamilton (Zakharov 1968, Craig & Sulem 1993) με μία νέα, ευέλικτη και αποδοτική αναπαράσταση του τελεστή Dirichlet to Neumann (DtN), ο οποίος υπεισέρχεται στην διατύπωση των μη-τοπικών εξελικτικών εξισώσεων. Εν προκειμένω, ο τελεστής DtN εκφράζεται μέσω του πρώτου όρου του αναπτύγματος του δυναμικού ταχύτητας. δεν γίνεται χρήση καμίας ασυμπτωτικής υπόθεσης, δηλαδή, η παρούσα μέθοδος είναι μη-διαταρακτική. Ο υπολογισμός του τελεστή DtN παρακάμπτει την αριθμητική επίλυση της εξίσωσης Laplace σε όλο το υγρό χωρίο, όπως απαιτείται στις ευθείες αριθμητικές μεθόδους, καθώς και την υλοποίηση υψηλής τάξεως οριζοντίων παραγώγων, όπως απαιτείται σε μεθόδους τύπου Boussinesq ή σε υψηλοτάξιες διαταρακτικές μεθόδους. Στο δεύτερο μέρος της διατριβής, τα θεωρητικά ας αποτελέσματα εφαρμόζονται για την αριθμητική επίλυση μη-γραμμικών προβλημάτων υδάτινων κυμάτων. Το θεμελιώδες στοιχείο της αριθμητικής μεθόδου είναι ο υπολογισμός του τελεστή DtN, μέσω της επίλυσης του υποκειμένου κινηματικού προβλήματος στην μορφή οριζόντιων διαφορικών εξισώσεων. Η ακρίβεια και σύγκλιση αυτού του υπολογισμού αξιολογείται σε δοκιμαστικές περιπτώσεις έντονα ανομοιόμορφων χωρίων και τα θεωρητικά ευρήματα, σχετικά με το ρυθμό μείωσης των πλατών του αναπτύγματος, επιβεβαιώνονται αριθμητικά. Αυτή η προκαταρκτική διερεύνηση καταδεικνύει ότι ένας μικρός αριθμός όρων του αναπτύγματος αρκεί για τον ακριβή υπολογισμό του τελεστή DtN, ακόμη και σε περιπτώσεις έντονα παραμορφωμένων χωρίων. Στην συνέχεια, θεωρούμε διάφορα προβλήματα μη- γραμμικών υδάτινων κυμάτων, πάνω από σταθερή ή μεταβαλλόμενη βαθυμετρία. Η πρώτη εφαρμογή αφορά τον υπολογισμό οδευόντων περιοδικών κυμάτων σε σταθερό βάθος, για ένα ευρύ φάσμα συνθηκών η-γραμμικότητας και ρηχότητας, έως το όριοθραύσεως. Στη συνέχεια, θεωρούμε την αριθμητική ολοκλήρωση των εξελικτικών εξισώσεων, η οποία επιτυγχάνεται με την μέθοδο Runge-Kutta τετάρτης τάξεως, και υλοποιείται για την προσομοίωση των αλληλεπιδράσεων υδάτινων κυμάτων με μεταβαλλόμενο πυθμένα ή με κατακόρυφα σύνορα. Οι υπολογισμοί επαληθεύονται με την χρήση διαθέσιμων αποτελεσμάτων από εργαστηριακά πειράματα ή/και άλλες αριθμητικές μεθόδους. Συγκεκριμένα, μελετάται η αλληλεπίδραση μοναχικών (solitary) κυμάτων με κατακόρυφο τοίχο (ανάκλαση) και με κεκλιμένο επίπεδο (ρήχωση). Επίσης, μελετάται ο μετασχηματισμός μονοχρωματικών κυματισμών που κινούνται πάνω από βυθισμένα εμπόδια (γένεση αρμονικών) ή κυματοειδή βαθυμετρία (ανάκλαση Bragg). Επιπλέον, δίνονται αποτελέσματα για την περίπτωση μοναχικού κύματος σε βαθυμετρία που αποτελείται από ένα κυματοειδές τμήμα σε έναν κατά τα άλλα σταθερό πυθμένα. Η παρούσα μέθοδος επιτυγχάνει ευσταθείς και ακριβείς προσομοιώσεις ισχυρά μη-γραμμικών κυμάτων σε ύδατα ενδιαμέσου και μικρού βάθους, αποφεύγοντας το υπολογιστικό κόστος των ευθέων αριθμητικών μεθόδων καθώς και τη χρήση τεχνικών φιλτραρίσματος, που συχνά απαιτούνται σε διαταρακτικές μεθόδους

Νon linear water waves: Comparison of different variational methods

64 σ.Θεωρούμε το μη γραμμικό πρόβλημα διάδοσης υδάτινου κυματισμού πάνω από γενική βαθυμετρία. Παρουσιάζεται η εξαγωγή των εξισώσεων του προβλήματος από δύο μεταβολικές αρχές : την αρχή του Hamilton και την αρχή του Luke και δείχνουμε την σύνδεση τους. Στη συνέχεια χρησιμοποιούμε την τελευταία - ανευ συνδέσμων μεταβολική αρχή - σε συνδυασμό με την συνεπή, ακριβή, τοπική αναπαράσταση σε σειρά του κυματικού δυναμικού και εξάγουμε νέες εξισώσεις για το πρόβλημα ως προς τους άγνωστους συντελεστές της αναπαράστασης. Τέλος δείχνουμε την σύνδεση αυτών των εξισώσεων με τις εξισώσεις Ηamilton και δίνουμε μια νέα αναπαράσταση για τον τελεστή DtN δια μέσου της αναπαράστασης.We consider the non linear water wave problem over general bathymetry. The derivation of the evolution equations of the problem are derived via two different variational principles : Hamilton's principle and Luke's priniciple and we show their connection. In the sequel we use the latter - unconstrained - variational principle in conjunction with the consistent, accurate local-mode representation of the wave potential and derive new equations for the problem in terms of the unknown coefficients of the representation. Finally we show the connection of these equations with Hamilton's equations and give a new representation of the DtN operator in terms of the representation.Χρήστος Ε. Παπουτσέλλη

Modelling of depth-induced wave breaking in a fully nonlinear free-surface potential flow model

International audienc

Comparing methods of modeling depth-induced breaking of irregular waves with a fully nonlinear potential flow approach

International audienceThe modeling of wave breaking dissipation in coastal areas is investigated with a fully nonlinear and dispersive wave model. The wave propagation model is based on potential flow theory, which initially assumes non-overturning waves. Including the impacts of wave breaking dissipation is however possible by implementing a wave breaking initiation criterion and dissipation mechanism. Three criteria from the literature, including a geometric, kinematic, and dynamic-type criterion, are tested to determine the optimal criterion predicting the onset of wave breaking. Three wave breaking energy dissipation methods are also tested: the first two are based on the analogy of a breaking wave with a hydraulic jump, and the third one applies an eddy viscosity dissipative term. Numerical simulations are performed using combinations of the three breaking onset criteria and three dissipation methods. The simulation results are compared to observations from four laboratory experiments of regular and irregular waves breaking over a submerged bar, irregular waves breaking on a beach, and irregular waves breaking over a submerged slope. The different breaking approaches provide similar results after proper calibration. The wave transformation observed in the experiments is reproduced well, with better results for the case of regular waves than irregular waves. Moreover, the wave statistics and wave spectra are predicted well in general, and in particular for regular waves. Some differences are observed for irregular wave cases, in particular in the low-frequency range. This is attributed to incomplete absorption of the long waves in the numerical model. Otherwise, the wave spectra in the range [0.5fp, 5fp] are reproduced well, before, inside, and after the breaking zone for the three irregular wave experiments

FULLY NONLINEAR MODELING OF NEARSHORE WAVE PROPAGATION INCLUDING THE EFFECTS OF WAVE BREAKING

International audienceINTRODUCTION Nearshore wave modeling over spatial scales of several kilometers requires balancing the fine-scale modeling of physical processes with the model's accuracy and efficiency. In this work, a fully nonlinear potential flow model is proposed as a compromise between simplified linear, weakly nonlinear or weakly dispersive models and direct CFD approaches

Slow build-up of turbidity currents triggered by a moderate earthquake in the Sea of Marmara

Earthquake-induced submarine slope destabilization is known to cause debris flows and turbidity currents, but the hydrodynamic processes associated with these events remain poorly understood. Records are scarce and this notably limits our ability to interpret marine paleoseismological sedimentary records. An instrumented frame comprising a pressure recorder and a Doppler recording current meter deployed at the seafloor in the Sea of Marmara Central Basin recorded consequences of a MW = 5.8 earthquake occurring Sept 26, 2019 and of a Mw = 4.7 foreshock two days before. The smaller event caused sediment resuspension but no strong current. The larger event triggered a complex response involving a mud flow and turbidity currents with variable velocities and orientations, which may result from multiple slope failures. A long delay of 10 hours is observed between the earthquake and the passing of the strongest turbidity current. The distance travelled by the sediment particles during the event is estimated to several kilometres, which could account for a local deposit on a sediment fan at the outlet of a canyon, but not for the covering of the whole basin floor. We show that after a moderate earthquake, delayed turbidity current initiation may occur, possibly by ignition of a cloud of resuspended sediment. Some caution is thus required when tying seismoturbidites with earthquakes of historical importance. However, the horizontal extent of the deposits should remain indicative of the size of the earthquake